Deze maand toont Guest ‘Desperate measures’ vanAlexander Smith. Het schilderij maakt onderdeel uit van de Conceptions-serie.
Alexander Smith is een veelzijdige kunstenaar. Hij schildert mensfiguren,
kleding, gebouwen en natuur.
Het eerste wat ik van hem leerde kennen was Conceptions; een serie schilderijen
van luchtpartijen met hier en daar een boomtop, dwarrelend blad of strohalm. De
serie die tot nu toe uit zo’n 55 werken bestaat, straalt licht, rust en ruimte uit.
Alsik minister van gezondheid zou zijn
zou ik ze in ieder kantoor of zorginstelling verplicht stellen.
Desperate measures - Alexander Smith
Smiths schilderijen zijn als ramen. Ze geven je niet alleen het gevoel dat je naar buiten kijkt, maar bieden je tevens de mogelijkheid aan om naar binnen te kijken. De luchten lijken eindeloos en vragen je om mee weg te dromen. De titels, zoals ‘Waiting without knowing’, ‘It is possible’,‘Moving within its destiny’ en ‘Different Levels of Reality’ nodigen je uit om bij jezelf te raden te gaan over de betekenis en om de wereld eens op een andere manier te bekijken.
Het is de intentie van de kunstenaar om ons naar binnen te laten keren. Zo ook in Desperate measures, het schilderij dat we deze maand op Guest tonen.
Dit doek komt tevens uit de serie Conceptions en kondigt een verandering aan. Boven de boom zien we nog wat blauw, maar de rest van de lucht oogt ontstellend. Links is het donker en grijs, terwijl rechts de lucht alweer lijkt op te klaren.
Het schilderij uit 2011 is duidelijk een voorloper van het huidige werk van Alexander Smith. Deze ogen donkerder en tonen verval, maar bevatten tevens een positieve boodschap van bewustwording. Zowel in Desperate measures, als in zijn huidige werk, laat Smith zien dat juist op donkere momenten verlichting kan plaatsvinden. En verlichting, het omarmen van onze duistere kant, is nodig om vooruit te kunnen in het leven.
Sudden exposure - Alexander Smith
Wat de kunstenaar ons in 'Desperate measures' lijkt
duidelijk te maken is dat een regenbui (lees: crisis) niet altijd wenselijk is,
maar wel noodzakelijk. Het maakt tenslotte ruimte voor de zon waardoor nieuw
leven mogelijk wordt. Uit het gouden zonlicht op het onderste deel van de
stam kunnen we opmaken, dat als we eenmaal donker en licht omarmen, we een schitterende
toekomst tegemoet gaan.
In
de afgelopen jaren, en met name in de laatste maanden, zijn mijn schilderijen -naar
mijn gevoel- drastisch veranderd. Ik ben erg blij met de richting die mijn werk
opgaat. Maar dit betekend wel dat sommige oudere schilderijen niet meer toepsselijk
voelen.
Hierdoor wil ik graag oud werk loslaten zodat nieuwe werk kan ontstaan. Vandaar dat ik een deel van mijn schilderijen met 15% korting en meer
aanbied.
Deze
maand tonen we op GuestOne Love van keramist Peter Hiemstra.
Een
levensgroot gezicht met gesloten ogen. Twee zwanenkoppen die naar elkaar
reiken. In de kleur, de techniek, het contrast, de details en de vorm van de
zwanen herkennen we de hand van Peter Hiemstra, maar toch is het
anders dan zijn voorgaande werk.
De beelden van Hiemstra zijn meestal dubbelzinniger.
Wezens die lijken op beren, hazen en honden ogen grappig. Ze staan rechtop,
dragen kleurige kleding en verzamelen attributen om zich heen waardoor de grens
tussen mens en dier vervaagt.
Maar bij een tweede aanblik blijken de dieren niet zo schattig als gedacht. Een
grimmige onderlaag wordt zichtbaar. De karaktertrekjes die Hiemstra zijn
figuren mee geeft zijn niet altijd de meest wenselijke. Imiteren deze dieren de mens? Of zijn het mensen die zich gedragen als beesten?
Peter Hiemstra zet hiermee niet alleen vraagtekens bij ons gedrag, onze visie
op de wereld en onze overtuigingen, maar steekt er ook de draak mee.
Peter Hiemstra
In One Love is de sarcastische ondertoon vol trots en strijd verdwenen. De houding van het hoofd en de gesloten ogen maakt het beeld stil en ingetogen. De zwanenkoppen rijzen in hartvorm uit het hoofd op, alsof het liefdevolle herinneringen zijn. De kroontjes benadrukken de waarde van die herinneringen. Het beeld is ontstaan na het overlijden van een dierbare. En hoewel het werk verwijst naar ‘Het meisje met de parel’ van Johannes Vermeer stond de achtergebleven partner model voor dit beeld. De zwanen staan symbool voor haar blijvende verbinding met haar overleden man; zwanen kennen tenslotte maar één partner in hun leven.
Peter Hiemstra creëert intuïtief wat hij op dat moment nodig vindt met de materialen die daarbij passen. Het ene moment werkt hij vanuit de vrije hand, het andere moment gebruikt hij mallen, foto’s (door middel van transfers) en hout. Ook samenwerken met collega kunstenaars schuwt hij niet.
La Chasse - Peter Hiemstra i.s.m. Henk Slomp
One love is een voorloper van een nieuwe reeks beelden die we binnenkort kunnen verwachten
van Peter Hiemstra.
Wist
je dat wij in Nederland onze eigen ‘Kehinde Wiley’ hebben?
Kehinde Wiley is een succesvolle Amerikaanse kunstenaar. Zijn werk valt op door
zijn drukke (bloem)motieven en zijn onderwerpen; voornamelijk Afro-Amerikaanse
mannen waar vaak op neer wordt gekeken.
Met zijn portretten op extreem grote formaten, geeft hij zijn onderwerpen de
allure van de statige portretten die we kennen uit de kunstgeschiedenis.
De portretten doen me denken aan het werk van Cécile Verwaaijen, onze gastkunstenaar
van april. In haar portrettenreeks zien we personen uit de Nederlandse minderheidsgroepen,
maar dankzij het formaat, de motieven en de mimiek van de modellen krijgt men
een totaal nieuw aanzien.
Deniz - Cécile Verwaaijen
Persoonlijk heb ik de voorkeur voor het werk van Cécile Verwaaijen, omdat het rustiger
en minder bombastisch is dan het werk van Kehinde Wiley. Het verschil zit hem
waarschijnlijk in de achtergrond van de kunstenaars en het materiaal. In
Amerika kan alles groter en gekker. En met een Nigeriaanse afkomst is Kehinde
Wileyal helemaal niet meer te stoppen qua details.
Cécile Verwaaijen daarentegen is een nuchtere Nederlandse die werkt met fijne
pastel in plaats van diepdekkende olieverf.
Een opvallend feit is dat beiden kunstenaars deel uitmaken van een tweeling. Dat zet
je toch aan het denken: “Heeft dit iets te maken met de keuze van hun
onderwerp?”
Er is nu een duidelijker onderscheid tussen de diverse activiteiten - als kunstenaar, - als inspirator via 'Een glimp van je ziel' en - als curator van Guest.
Deze maand toont Guest de ets Zeitgrenzen II van Norbert Grimm.
Guest
gaat deze maand voor het eerst de grens over richting Duitsland.
We tonen een kunstenaar, die net als zijn naamgenoten de gebroeders Grimm,
prachtige verhalen vertelt. Maar in plaats van tekst gebruikt hij grafiek en
beelden van glas en keramiek.
Norbert Grimm vertelt over magische reizen vaak voorbij tijd en ruimte. In zijn etsen zien we sterrenstelsels, roterende energieën,
ronde vormen die planeten verbeelden en figuren die lijken op spaceshuttles.
Bijna elke vorm wordt weer onderverdeeld in kleinere vormen. En wie goed kijkt
ziet dat de kleine krabbeltjes waarmee Grimm contrast in zijn werk brengt,
kleine tekeningetjes zijn alsof hij hiërogliefen aangebracht.
Zeitgrenzen II - Norbert Grimm
De eerste keer dat ik Zeitgrenzen II van Norbert Grimm zag maakte ik mijn eigen reis terug in de tijd. De ets deed me denken aan de tachograafschijven van mijn vader. Ik was nog maar een klein meisje en mijn vader was destijds werkzaam als vrachtwagenchauffeur. Een enkele keer mocht ik een dagje met hem meerijden. Ik voelde me de koning te rijk als het me lukte die hoge cabine in te klimmen, die grote stoel te bestijgen en te genieten van het overzicht op de weg. Aan het einde van de dag haalde mijn vader de tachograafschijf te voorschijn en schreef er de datum op. Onze hele reis, met elke stop en elke kilometer, lag vast ‘geëtst’ op die ene ronde schijf.
Norbert Grimm reist zelf ook veel. Hij deed verschillende landen aan in Europa, het Midden Oosten, Afrika, Azië en de Verenigde Staten. In zijn kleurgebruik zien we de landen, de cultuur en de natuur terugkomen. Dus wie niet wenst te reizen door tijd en ruimte, kan nog altijd reizen van land tot land.
Deze maand toont Guest ‘Kinderspel’ een serie steendrukken door Poen de Wijs.
Poen de Wijs -
Drukvormvoorbereiding 'Kinderspel'
Poen de Wijs
was al eerder te gast op Guest en toonde toen ‘Geisha Megumi 1’, een voorstudie voor de serie
‘De kleren van de Geisha’s’. De studie laat zien hoe uitvoerig en gedetailleerd
de kunstenaar zich voorbereidt op het uiteindelijke schilderij. Hierin
herkennen we de kunstenaars keuze voor kwaliteit en de liefde voor zijn werk én
onderwerpen.
Ditzelfde
zien we ook weer terug in het werk dat Guest deze maand toont.
Kinderspel - Poen de Wijs
‘Kinderspel’
bestaat uit een zestal steendrukken die tot in detail zijn uitgewerkt. De
gelaagdheid en transparantie van de inkt, het contrast in toon en kleur en het unieke
papier dragen allemaal bij aan een warme en levendige sfeer. Reproducties,
online en offline, zijn wat dat betreft maar levenloze afbeeldingen vergeleken
met de originelen.Het is dan ook niet vreemd dat Poen de Wijs er voor koos om helemaal naar Zwitserland af te reizen om te kunnen samen werken met steendrukker Ernst Hanke, specialist in het drukken van realistische kunst.
Het hele
drukproces is vastgelegd op DVD zodat u een idee krijgt van wat er aan een
steendruk vooraf gaat en hoe dit in zijn werk gaat. Want Poen de Wijs is meer
dan alleen kunstenaar. Jarenlang gaf hij les in zijn atelier en deelde met
liefde en plezier zijn kennis met anderen. Afgelopen jaar is zijn droom, om
zijn kennis grootschaliger te kunnen delen, uitgekomen. Er is namelijk een
iBook serie uitgebracht met tekst, films en foto’s waarin Poen de Wijs u uitleg
geeft over onderwerpen zoals tekenen, acryl, aquarel, olieverf en steendruk. De
9 digitale boeken zijn te downloaden in de iBook Store van Apple.
Bij deze een voorproefje van wat u kunt verwachten.
In de ruim 10 jaar dat ik
naakte en kale figuren schilderde voelde ik me soms erg beperkt in wat ik deed.
In mijn gedachte zag ik soms de meest prachtige voorstellingen voorbijkomen,
maar omdat ik werkte met een thema ‘het ontmaskeren van de mens’, paste die ideeën
niet bij de rest van mijn oeuvre. Hierdoor zijn ze helaas nooit uitgevoerd.
Nu ik een andere richting ben ingeslagen voel ik me vrijer om te experimenteren
en krijgen oude ideeen de kans om te worden onderzocht om te kijken of ze uit
te werken zijn.
Ik ben altijd ontzettend gefascineerd geweest door de organische vormen van Jugendstil.
Ik vind het prachtig hoe bloemen, haren en krullende decoratie werden verwerkt
in schilderijen en gebruiksvoorwerpen. Vandaar dat ik nu werk aan een
schilderij dat geïnspireerd is op deze krullende vormen.
Deze maand toont ‘Guest’ voor het eerst een kunstwerk van keramiek; Het beeld ‘Kraag’ van Anita Manshanden.
Kraag - Anita Manshanden
Normaal gesproken doe ik dit niet; een kunstenaar benaderen voor Guest terwijl ik het werk nog nooit’ live’ heb gezien. Een kunstwerk op foto kan tenslotte totaal anders overkomen dan in werkelijkheid. Het was dan ook een grote gok toen ik het atelier van Anita Manshanden bezocht om met haar haar gastperiode te bespreken. Toch had ik het goed ingeschat; De kwaliteit die Anita op haar website toont, vindt men terug in haar keramische beelden. Ondanks dat wachtte me een verrassing. Bij keramiek verwacht je immers een harde, stenen uiterlijk, maar door de speciale spraytechniek waarmee Manshanden haar glazuur opbrengt oogt de gebakken klei als een zachte stof. Kinderen worden al jong geïnstrueerd om kunst ‘met hun oogjes te bekijken en niet met de handjes’, maar door het vreemd ogende materiaal en de complexiteit van de vormen wordt het erg verleidelijk om de kunstwerken even aan te raken.
Winterling- Antia Manshanden
Anita Manshanden haalt haar inspiratie voornamelijk uit de natuur. Beïnvloed door complexe patronen en prachtige structuren uit de plantenwereld gebruikt zij haar eigen vormen en samenstellingen om haar sculpturen op te bouwen. En terwijl ik dit creatieproces ‘opbouwen’ noem viel het me tijdens ons gesprek op dat Anita Manshanden over ‘breien’ sprak. Ze ‘breidt’ door middel van verschillende handelingen en patronen als het ware haar losse vormen tot één geheel; Dit noemt ze het ‘eenheid in veelheid‘ principe. Hierbij gebruikt ze maar een minimaal aantal hulpmiddelen, waardoor het des tewonderlijker is hoe precies elke vorm op de volgende aansluit.
Dandelion - Anita Manshanden
‘Kraag’ het kunstwerk van deze maand komt niet uit een plantenserie, maar is geïnspireerd op de kragen en kapjes uit de folklore. Voortbordurend op de Nederlandse klederdracht is de serie volledig in zwart/wit uitgevoerd, terwijl haar overige werk vaak kleur bevat. Toch is het mogelijk om ‘Kraag’ in de bloemen,- en plantenreeks te plaatsen. Anita Manshanden plaatst de kraag namelijk rechtop waardoor de associatie met kleding verdwijnt en het uiteindelijk als een bloem oogt.
In mei 2012 begon ik via Guest mijn enthousiasme voor kunst te delen. Door mijn visie, verbazing en beleving van kunst te beschrijven hoopte ik anderen aan te zetten om meer en/of anders naar kunst te gaan kijken. Door de bezuinigingen die de overheid onlangs invoerde kreeg kunst de titel ‘onbelangrijk’. Maar kunst is onmisbaar! Stel je eens een wereld voor zonder de creaties van kunstenaars! Geen kunst, mode, design, architectuur, musea, theaters, tijdschriften, billboards etc.
Kunst brengt ons schoonheid, verbazing en inspiratie. Kunst doet wat met je! Kunst laat ons zien wie we zijn en toont waar we naartoe willen. Kunst geeft ons de kans om te reizen naar het verleden, maar ook naar de toekomst. Kunst biedt visie en helpt ons te ontwikkelen. Hoe kan iemand denken dat kunst onbelangrijk is???
Een glimp van je ziel- Bianca van Baast Op deze foto nog in Brabant
Deze week kreeg ik de bevestiging; 'Een glimp van je ziel' heeft onderdak gevonden in Amsterdam.
'Een glimp van je ziel' is een rondreizend schilderij dat aan zijn reis door Nederland begon in oktober 2007. In maart 2008 deed het voor het eerst Amsterdam aan en een maand later verliet het onze hoofdstad alweer nadat het een logeeradres in het oosten van het land vond.
Nu, na ruim 5 jaar, is het weer terug in Amsterdam en biedt een jong stel het schilderij een tijdelijk thuis.
‘Guest’ toont deze maand het schilderij
‘Rozenpad’ van de Belgische kunstenaar Jef Snauwaert. Guest stond altijd in het teken van de figuratieve kunst. Vooral kunstenaars
die hun kunst tot in detail uitwerken, zoals Poen de Wijs, Herman Smorenburg,
Walter Brems, Cécile Verwaaijen, Margot Homan en Arewik Avakian kwamen ruim aan
bod.
Een enkele gast op www.guestartist.nl hanteert zijn materiaal losjes en heeft
maar weinig nodig om een volledig beeld neer te zetten, zoals Laura Hoek en
Judith Rosema.
Dus dat we deze maand een gast tonen die bijna abstract werkt, verbaast mij
misschien nog wel meer dan u.
Jef Snauwaert, gastkunstenaar van deze maand, ontmoette ik nog niet zo lang geleden
tijdens een kunstbeurs in het oosten van het land. Van een afstandje had ik
zijn schilderijen al zien hangen en mijn aandacht werd getrokken door de grote
kleurcontrasten.
Dichterbij gekomen bekroop mij hetzelfde gevoel als dat wordt bezongen in het nummer
‘Killing me softly’; De kunstenaar leek in mijn ziel te hebben gekeken en mijn
(gevoels)leven te hebben weergegeven. Hoe kon een kunstenaar die mij niet kende
en van een ander geslacht was, dit weergeven?
En dan blijkt hoe universeel gevoelens kunnen zijn; Snauwaert is, net als vele andere kunstenaars, een gevoelsmens. Ervaringen tracht hij te ontleden door zijn gevoelens vast te leggen in tekeningen, schilderijen en beelden. Dit geeft hem de mogelijkheid om afstand te creëren, een stelling in te nemen en een houvast te vinden.
Rozenpad - Jef Snauwaert
Zeg me waar je bent - Jef Snauwaert
Ondanks dat zijn schilderijen rauw en vluchtig zijn opgezet, tonen de doeken
een enorme verstilling. Met ingehouden
adem wacht je op het moment dat de schimmen uit hun mistige omgeving stappen, waarna je zou zweren dat ze een
zucht van verlichting zullen slaken. Maar dat gebeurd nooit; het blijft stil.
Hoewel de
omgeving maar suggestief wordt weergegeven, is het toch mogelijk een beeld te
vormen van de ruimte om een figuur heen. Soms oogt de achtergrond oneindig
wijd, terwijl het een andere keer overweldigd en benauwd.
In ‘Rozenpad’ zorgt het perspectief dat de weg oneindig oogt. Toch lijkt de
route niet makkelijk te bewandelen dankzij de blauwe ronde vormen en de witte
en zwarte onderbrekingen. De titel verwijst naar een pad vol rozen. Maar
betekend dit dat het pad zacht en makkelijk te bewandelen is? Of wordt er naar
een oud Nederlands spreekwoord verwezen: er zijn geen rozen zonder doornen. www.guestartist.nl
Kunst en natuur.
Twee dingen die de mens inspireren, terwijl ze tevens de ondergang tegemoet dreigen
te gaan. Financiële welvaart lijkt belangrijker dan ooit en dus moet de natuur
wijken voor bouwgrond en wordt er bezuinigd op kunst en cultuur.
Maar de mens kan niet zonder.
Kunst,
cultuur en natuur zijn noodzakelijk. Ze brengen ons schoonheid, verbazing,
inspiratie en rust. En dus ben ik er van overtuigd dat kunst en natuur altijd
zullen blijven voortbestaan. Want waar de overheid kunst, cultuur en natuur schrapt
ontstaan nieuwe burgerinitiatieven die misschien nog wel beter functioneren dan
de initiatieven van de regering, omdat de motivatie nu vanuit passie en overtuiging voortkomt.
Hoera dan ook voor elk initiatief dat bijdraagt aan een mooiere wereld! En niet
alleen door grote bedrijven zoals Triodos, Greenchoice, Virgin etc, want ook in
je eentje kun je iets bijdragen. Alle beetjes helpen!
Op www.guestartist.nl geef ik aandacht aan kunst en kunstenaars. En door gastkunstenaars
zoals Raf Veulemans een platform te bieden hoop ik toeschouwers te inspireren een
positieve bijdrage te leveren aan flora, fauna, kunst en cultuur. Heb je zelf een leuk initiatief? Deel het. Inspireer! Zodat we samen een nog mooiere wereld kunnen creëren.
Trouwe volgers hebben het allang gezien, ik ben niet langer
alleen maar een kunstenaar, maar nodig als gastvrouw ook kunstenaars uit om te
exposeren op mijn site www.guestartist.nl.
Dat dit een wisselwerking oplevert is geen verrassing; Deze maand ben ik te
gast bij voormalig gastkunstenaar Hans van Eerd.
Eén keer in de twee jaar opent Hans van Eerd zijn galerie en beeldentuin voor
publiek. Naast zijn eigen beelden toont hij dit jaar ook mijn schilderijen
(Bianca van Baast), beelden van Wim Heesakkers, sieraden van An Koenen en
exclusieve kleding van Franka Lammers.
En u bent van harte welkom.
Open dagen galerie en beeldentuin Hans van Eerd
14, 15, 16 juni en 21, 22 en 23 juni
van 13.00 tot 17.00 uur
Boterwijksestraat 10, Oirschot
0499-572042 www.hansvaneerd.nl
‘Guest’ van deze maand is de Belgisch kunstenaar Raf Veulemans met het werk ‘Ruinam Sapientia’.
Raf Veulemans
Een tijdje geleden postte Raf Veulemans op zijn facebookpagina een link naar de documentaire Midway van Chris Jordan. De video toont de gevolgen van plastic in zee op de vogels in en rond het water. De documentaire sluit perfect aan bij het werk van Veulemans al zal niet iedereen de overeenkomsten meteen opmerken.
Black Wings VI - Raf Veulemans
Raf
Veulemans laat ons de schoonheid van het dierenrijk zien en de gruwelijkheden
die ze moet doorstaan. Door het spanningsveld op te zoeken tussen mens en dier,
leven en dood, technologie en dier, eros en thanatos is het als toeschouwer
onmogelijk om onaangedaan te blijven bij Veulemans werk.
Dat is ook niet de bedoeling.
Veulemans wenst een mensenras te creëren die
nadenkt over de gevolgen van zijn handelen; een ‘human species conciousness’.
Want als we doorgaan alsof er niets aan de hand is, zal er uiteindelijk maar
weinig van onze prachtige fauna overblijven.
Om deze boodschap over te brengen kan de kunstenaar elk materiaal gebruiken;
metaal, hout, verf, prints, stolpen, mummies, buisjes en skeletjes. Als taxidermistlaat
hij zijn modellen opnieuw tot leven komen en via fotografie, schilderijen en
assemblages, aangevuld met hier en daar wat tekst, krijgen ze eindelijk een
stem.
Tijdens zijn laatste expositie ‘Dark wings – White light’, draaide de
tentoonstelling om het volgende verhaal:
Er was eens een jongen die zijn wereld als kleurloos ervoer. Hij voelde zich te
neergeslagen in een wereld van enkel zwart en wit.
Totdat er op een dag een vogel neerdaalde met talrijke kleuren in zijn veren.
Verwonderd vroeg de jongen aan de vogel: “Hoe kom je toch zo kleurrijk?”
De vogel antwoordde: “Alles bevat kleur, als je maar goed kijkt”.
De jongen keek nog eens om zich heen en zag voor het eerst zijn wereld in volle
kleur. Verrast door wat hij zag draaide hij zich terug naar de vogel. Maar de vogel
was verdwenen. Aan zijn voeten lag enkel een hoopje zwarte veren, een dode
vogel. Het was de prachtige vogel die het gif van de wereld in zich op had
genomen zodat wij konden voortleven…
Ruinam Sapientia - Raf Veulemans
De vogel, het dier dat Raf Veulemans het meest in zijn werk gebruikt, toont ons
een wereld die wij in ons streven naar meer welvaart vaak over het hoofd zien.
‘Ruinam Sapientia’ toont ons nog een vogel met een belangrijke boodschap; Een
steenuil, symbool voor de wijsheid, waakt over een stapel boeken. Het
geassembleerde beeld verwijst naar de (innerlijke) wijsheid die we moeten
koesteren, in plaats van te ontkennen of te vernietigen.
‘Ruinam Sapientia’ wordt getoond in een glazen stolp. Hierdoor wordt het als
het ware op een voetstuk geplaatst. De vogel is niet langer één van de velen,
maar wordt als het ware een heilige, een beschermengel, zoals de heiligenbeelden
uit het verleden.