dinsdag 27 januari 2015

Lezing: De kunst van het creëren.


Aankondiging:

Op 12 februari 2015 geeft kunstenares Bianca van Baast een lezing voor kunstkring ARIAA. De lezing ‘De kunst van het creëren’ zal niet zo zeer gaan over het creëren van kunstvoorwerpen, maar over het creëren van een leven dat het beste bij jou past. 

Al vanaf het begin van haar carrière stonden de schilderijen van Bianca van Baast in het teken van onze ware essentie. Wie zijn we? En hoe halen we het beste uit ons leven?
Via haar project ‘Een glimp van je ziel nodigt zij deelnemers uit om hun zielsverlangen te volgen en tijdens deze lezing zal zij daar verder op in gaan.
Meer hierover vindt u op
www.biancavanbaast.nl

De lezing is voor iedereen toegankelijk, maar omdat de lezing plaatsvindt op een particulier adres is reserveren noodzakelijk.

Wanneer: donderdag 12 februari 2015
Waar: Bramerslandstraat 10, 5275 HG Den Dungen
Tijd: 20.00 uur
Toegang: vanaf 19.30 uur
entree: 2,50
Gratis koffie en thee.
Aanmelden via Ad van Veghel
ad.vanveghelatoutlook.com of 06-12774299



dinsdag 13 januari 2015

Uit het dagelijks leven


Zo'n twee jaar geleden had ik naast mijn kunstenaarsschap een bijbaan in de zorg. Bij deze een waargebeurd verhaal uit die tijd.

Mevrouw vroeg of ik even haar bed wilde verschonen. Ze slenterde naar de kamer waar zich haar kledingkast en beddengoed bevond, terwijl ik naar haar slaapkamer liep. Een minuut later zag ik haar lopen met een plastic krukje. Een ongemakkelijk gevoel bekroop me. Ik duwde dit gevoel weg en ging verder met haar bed afhalen. Ik was net bezig met het verwijderen van het onderlaken toen ik een kreet hoorde komen uit de andere kamer.

In mijn gedachten vormde zich een vreselijk beeld. Mevrouw was niet erg stabiel dankzij een lage bloeddruk en de gevolgen van een TIA, dus waarschijnlijk was ze van het krukje gevallen. Waarom had ik mijn voorgevoel genegeerd? Waarom had ik haar niet tegengehouden toen ik haar met dat krukje zag lopen?

Boos op mezelf en angstig om wat ik zou aantreffen haastte ik me naar de andere kamer.
Door haar afasie kon mevrouw maar moeilijk uitleggen wat er was gebeurd en het duurde even voordat ik door had wat ik zag. De kruk stond onaangedaan voor de kast, dus mijn vrees voor een val leek onterecht.
De oude handen van mijn moeder - Ans Markus

Na het ontdoen van het hoeslaken had ik het dekbed, in de kamer waar mevrouw zich bevond, over een stoel gedrapeerd. De vuile was had ik in de wasmand gegooid die voor de stoel stond. De wasmand stond normaal gesproken in een andere ruimte en mevrouw was daarom ook in de veronderstelling geweest dat er onder al dat beddengoed zich een stoel bevond. Vermoeid door het halen van het krukje, was ze er op gaan zitten. Het vuile beddengoed was ingezakt en nu zat ze zelf in de wasmand, met haar voeten net niet bungelend in de lucht. 
Of ik haar kon helpen om er uit te komen, trachtte ze me duidelijk te maken.

Natuurlijk wilde ik haar helpen. Ik stak mijn hand uit, die zij vastgreep en ik begon haar omhoog te trekken. Helaas. Zelfs toen ik mijn hele lichaamsgewicht in de strijd gooide en met twee handen begon te hijsen kwam er geen beweging in.

Ze zou het zelf wel doen gebaarde ze en greep naar een bureaustoel om zich aan op te trekken. Maar nog voordat ik haar kon waarschuwen voor de wieltjes, schoot de stoel onder haar gewicht weg.

De wasmand had flink te lijden onder de billen die zo’n beetje de hele wasmand in beslag namen. Dus toen mevrouw zich wilde optrekken aan een tafelpoot was het ook niet vreemd dat er enig gekraak te horen was. De tafel bleef wonderwel staan ondanks haar getrek en geduw en met aanmoediging van mij wist ze uit de wasmand te scheuren en een knie op de grond te plaatsen. Nu kon ze uit de wasmand kruipen en met mijn hulp omhoog komen.

Gedurende dit gebeuren wist ik niet of ik moest huilen van het lachen of huilen om de triestheid van dit alles. Mevrouw was een zelfstandig wonende oudere, met kinderen die ver weg woonde en een mantelzorger die één keer per week op bezoek kwam. Wat als ik er niet was geweest, hoe lang had ze dan in die wasmand vastgezeten???

maandag 12 januari 2015

Volg je eigen weg

In 2006 schilderde ik ‘Tegenstroom’. Het doek toont een groep anonieme en onbezielde gele figuren die gezamenlijk de ene kant opgaan, terwijl een levendige blauwe figuur, tegen de stroom in, de andere kant opgaat.
Tegenstroom - Bianca van Baast









Het werd mij in die tijd steeds duidelijker: Meelopen met de massa kan veilig voelen, maar geeft geen garantie tot geluk. Echt leven en daadwerkelijk gelukkig zijn begint bij het (h)erkennen van jezelf en er naar handelen. Het betekend luisteren naar je eigen behoeftes en verlangens en een, voor jou, passende manier vinden om daar invulling aan te geven.

Je eigen gelukkige leven leven betekent niet doen wat anderen blij maakt, maar doen wat jou gelukkig maakt.

(Eerder gepubliceerd op www.eenglimpvanjeziel.nl)